Donatie Ronald McDonald huis
Geschreven door Ilona:
3 mei 2011, wat een mooie dag en wat een geluk. Mike onze zoon werd geboren. Een maand te vroeg, één dag nadat mijn verlof was ingegaan. Tijd om tot rust te komen heb ik niet gehad, maar extra tijd om van hem te genieten des te meer. Mike ontwikkelde zich goed de eerste maanden, totdat we na vier maanden op het consultatiebureau kwamen…
Mike zijn hoofd groeide te snel, ver uit de curves in een veel te korte tijd. Er is meteen aan de bel getrokken en we zijn doorverwezen naar de kinderarts. Na verschillende bezoeken bij verschillende artsen kwamen we terecht bij de Kinder-neurochirurg in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. We kwamen in een achtbaan terecht van onderzoeken, emoties, besluiten nemen en nog meer emoties. Ik weet nog erg goed dat we in december 2011 een besluit moesten nemen of we Mike aan zijn hoofd gingen laten opereren of niet, er was geen medische noodzaak, dus de besluitvorming werd 100% bij ons neergelegd.
Daar sta je dan als ouder van bijna 31 in de donkerste maand van het jaar, nou voor mij was dit de donkerste maand ooit. Gaan we opereren? Met alle risico’s van dien, of doen we niets en wachten we af of de Cyste in Mike zijn hoofd, want dat is wat hij had, gaat groeien en er mogelijk hersen falen kan optreden. We hebben gekozen voor opereren, waar we tot op de dag van vandaag erg blij mee zijn. Mike doet het fantastisch, en zijn hoofd functioneert ‘normaal’, voor zover dat natuurlijk kan bij een kind van 11 jaar oud 😉.
Mike zijn operatie stond gepland voor vrijdag 9 maart 2012. Alles was voorbereid en stond klaar. Maar waar ik nooit rekening mee had gehouden was dat mijn man Wim, in de nacht van maandag op dinsdag ervoor ineens last kreeg van zijn hart en met spoed werd opgenomen. Mijn achtbaan leek te ontsporen. Ik werd uit elkaar getrokken door emoties, ik wilde bij Wim zijn in het VU en moest er voor Mike zijn voor de opname. Ik leefde die week volledig op de automatische piloot in overlevingsmodus. Op de vraag of we de operatie van Mike moesten uitstellen was Wim erg stellig in zijn antwoord: NEE, de operatie moet doorgaan, koste wat het kost. Uiteindelijk kon Wim worden overgebracht van Amsterdam naar Utrecht en kon hij er toch bij zijn.
Met dank aan het snelle schakelen en het regelen van voorrang, gelet op de situatie, kon Wim overnachten in het Ronald McDonald Huis Utrecht gevestigd naast het ziekenhuis. Dit gaf mij erg veel rust. Wim sliep dichtbij met hulp beschikbaar voor als dat nodig mocht zijn en ik kon in het ziekenhuis bij Mike op de kamer slapen, zoals een moeder dat wil. Wat was het Ronald McDonald huis een fijne plek! Je mag er jezelf zijn, er zijn geen oordelen, het voelt bijna als familie en ik had een zorg minder. Heel bijzonder om dit te ervaren in een turbulente en moeilijke tijd als deze.
Mijn hart gaat altijd al uit naar kinderen wanneer het aankomt op donaties en goede doelen. Gedurende de afgelopen jaren steunen wij het Ronald McDonald fonds. Om deze reden hebben we in 2022 geen relatiegeschenken gegeven, maar dit bedrag gedoneerd.
Bedankt!
Ik wil graag het consultatiebureau Aalsmeer bedanken voor het adequate en snelle handelen, ik wil graag het Wilhelmina kinderziekenhuis bedanken voor de fijne en krachtige zorg die we hebben ervaren en ik wil met klem het Ronald McDonald Huis bedanken voor het snelle schakelen en de zorg voor mijn man Wim, waardoor ons gezin compleet bij Mike kon zijn voor, tijdens en direct na de operatie.
Note: Mike en Wim zijn beiden 100% hersteld. Bedankt!
Ilona Westera